Çocuğunuzu Kıyaslamayın

Kıyaslanmak çocuklar için kötü bir his. Birilerinin sizi sürekli komşunuz, arkadaşınız, iş arkadaşlarınız ile kıyasladığını düşünün. Ne hissederdiniz?

İşte çocuğunuzu başka bir çocukla kıyasladığımızda, tam olarak siz nasıl hissediyorsanız onlar da öyle hissediyorlar. Yetersizlik, sevgi eksikliği, öfke…

Hamilelikte başlayan kıyas, bebeklikten itibaren boy ve kilo ile devam ediyor. Büyüdükçe konular değişse de, en yaygın olarak yaptıkları yaramazlıklarla, yediği/ yemediği yemeklerle ve okuldaki başarılarıyla kıyaslanmaya devam ediliyor. Araştırmalara göre anne babalar, çocuklarını en çok okul konusunda kıyaslıyorlar. Kıyasladıkları çocuklar da çoğunlukla komşunun çocuğu, okuldaki başarılı sınıf arkadaşı ve akraba çocukları oluyor.

Kıyaslanan çocuk kendini yetersiz hissederek, zamanla özgüveni sarsılır. Koşulsuz sevilmediğini düşünen çocuk yeterince sevilmediğini hisseder. Bu duygular çocuğun, zamanla içe kapanık bir birey olmasına sebep olur.

Kıyaslanan çocuklarda iki davranış geliştiği gözlemlenmiş. Ya ailesinin kıyas yaptığı konuda başarılı olmak için tüm gücüyle uğraşıyor ya da tam tersi nasılsa yapamam diyerek ailesini cezalandırmak amacıyla tamamen vazgeçiyor. İlk durum kulağa hoş gelse de, zamanla bunun da doğru olmadığı ortaya çıkacaktır. Sürekli ailesini memnun etmek için kendi içinde bir yarış içinde olacak. Zamanla çocuk büyüdükçe bu davranış saplantı haline gelerek kendisine rakip gördüğü ve başarılı olmadığı kişilere karşı yanlış davranışlar geliştirmesine sebep olacak.

Çocuklarımıza, onlar başarılı olsa da olmasa da, uslu olsa da olmasa da koşulsuz sevdiğimizi hissettirmeliyiz. Yani onu kendisi olduğu için sonsuz sevdiğimizden emin olmalı. Değiştirmek istediğimiz ve ya yanlış bulduğumuz davranışları ise, kıyaslayarak değil de, doğrusunun kendisine katacağı faydayı anlatarak sağlamaya çalışmalıyız.