Güzel Bir Boşanma Hikayesi

Aşık olarak evlendiğim adamla evliliğimi sonlandırma kararı aldığımda  yokuşun en alt kısmında  kalacağımı sanmıştım sonsuza dek…

Kimseler bilmed; ilk kez sizinle paylaşıyorum o zamanki yalnızlığımı ve hüznümü. 11 yıl yürekle, sonrasında da bir evlatla bağlı  olmak çok şeydi benim için. Paylaşamadığımız hiçbir şey yoktu, paylaşabildiklerimizin  yanında. Sadece evliliği bir mecburiyet olarak görmemiz , ve aynı evin içinde değiştirmeye uğraştığımız mimik ve  kimliklerimizdi bize batan … Az görünse de, çok şeydi aslında . Ne ben o olabildim, ne de o ben. En büyük yanılgımız buydu tatsız geçen  son bir kaç yılda.

Mahkeme gününün sabahı gelip tüm gerçekliğiyle  dayandığında,   biz hala gülüyorduk oysa. Çünkü her türlü kararımıza rağmen; en koyusundan dostluğu tutmuştuk ucundan da olsa.

Bir gün öncesinde bile; akıl fikir verip, kahvelerimizi yudumlayıp, ertesi gün ne giyineceğimizi konuştuk son nikahlı  sohbetimizde. Yarın bilinmiyordu, gizliydi hep, bizim yola çıkarken ki  aklımızda .

27 Haziran 2011 günü bir asansör boşluğunda bulacağımı sanırken kendimi,  ben bulutların üzerindeydim adeta   el sıkışarak ve yine kahvelerimizi içerek imzaladığımız yolda…  Bitmişti artık,  yalnızdım, sonradan dahil olup çok sevdiğim “onun” ülkesinde. Ana baba tüzüğüyle büyümüş biri olarak tek kaygım; bunu  anneme nasıl söyleyeceğimdi. Hiç kimseyi ortak etmeden kendim almıştım çünkü yaşam kararımı. Öyle pat diye birden söyleyiverecektim kilometrelerce uzaktan işte. Herkes nasibi kadar sebeplendi günün sonunda elbette . Orta yolu bulurduklar , sen ne yaptınlar bazılarınız   bilirsiniz işte,  uzun hikaye…

Bulanacak tek şey kimliklerimiz ve nereden baktığımızdı  aslında evliliğe. Şimdi daha iyi anlıyorlar.
Yokuşun en sonundan başladım yukarı doğru tırmanmaya,  bir kuvvet devam ediyorum. Gidecek başka yol yok artık.
Ne mi oldu bunca yılın ardından ?
Ruhumu derledim, toparladım, dinlendim. Bora boşanmış dost  bir anne ve babanın çocuğu ama çok mutlu, biz ayrı yaşamlara  ve  büyümeye devam ederken. Babasını evlendirdik.

Şimdi mi ?
Şimdi hazırız;  ikimiz de bizi incitmeyecek , içinde ben değil biz olacak, hak eden  ve hakkımızı veren sevgilere .

Boşanmak , hayatlarda  bir son değil yeni ve güzel başlangıçlar olmalı bence.Tıpkı bizdeki gibi…

Sevgilerimle.

Elif Çalışkan