Yitip Giden Çocuklar, Yitip Giden Çocukluklar…

Toplum olarak öyle bir yerdeyiz ki, insanlığımızdan utandıran olayların ardı arkası kesilmiyor. Üst üste iki yavrumuzun acı ölüm şekli adeta bu insanlık dışı ayıpları yüzümüze vurur nitelikte…

Bir annenin eli yüreğinde acı içinde, evladından bir haber bekleyişinin nasıl bir duygu olduğunu herhalde hiçbirimiz tahmin bile edemeyiz. Acaba yeryüzünde başka böyle bir acı var mıdır? Evlat acısı! Yoktur! Bir tek bunu tahmin edebiliriz işte. O yüzden söyleyebileceğimiz çok şey yok…  Aziz Nesin’in dizeleri dışında…

“Öyle bir ağlasam,

Öyle bir ağlasam çocuklar,

Size hiç gözyaşı kalmasa…

Öyle bir ölsem,

Öyle bir ölsem çocuklar,

Size hiç ölüm kalmasa…”

Ülkü Yılmaz