Depremin Ardından…

Çok bencilce kurulmuş bir cümle değil mi? Ya bana bir şey olursa!!!!!

Gelin görün ki hiç de öyle değil, aslında kendinden vazgeçip başkasına adanmışlık… Takvimler 21/07/2017 saatlet 01:31′ i gösterirken yaşanan o korku dolu anlar, bitmek tükenmek bilmeyen saniyeler.. Bir kaç gün önce yaşanan Muğla depreminden bahsediyorum. Doğanın bir hikmeti, bir çırpınışı belki de ama benim gözümde tüm hayatımın saniyeler içinde film şeridi gibi geçmesine sebep..

Büyük bir uğultu, duvarlardan çıkan garip ve ürpertici sesler, aynı zamanda yataktan uyandırmasına rağmen sarsıntıdan bacaklarımızın kitlenircesine donup kalakaldığımız o anlar. Bilinçsizce yanımda uyuyan bebeğimin kolundan sımsıkı tutup bir yandan yan yatakta yatmakta olan kızıma seslenmem aynı zamanda sesli ettiğim dualar.. O an ya bana bir şey olursa!!! kime seslerini duyururlar, kimin elini tutup güven duyarlar, ya acıkır, susus kalırlarsa, ya havasızlıktan yorgun düşerlerse ve daha yüzlerce kafalarda deli sorular..

Evlatlarımız; parmağının ucu çizilse senin canının acıdığını düşünürsek o küçük vücutların enkaz altında havasız kalıp canı yandığını aklına getirmek tam da çıldırma sebebi. İşte O an 17 Ağustos depremi geldi aklıma, içim ürperdi. Düşündüm o an ne canlar yandı, kimler annesini, babasını, eşini, dostunu yitirdi ve en kötüsü bundan daha acısı var mı? Yan odada uyuyan evladının sesini enkaz altında duyup eli kolu bağlı hiç birşey yapamamış anne babaların nasıl da yürekleri yandı. O deprem sırası insanların gözlerindeki çaresizlik, ölümü bekleyiş, ha yıkıldı yıkılacak korkusuyla nefesleri tutmak.Tek temennim şudur ki inşallah bundan sonra kimse bu acı tecrübeyi yaşamasın.

Çok şükür ki öyle ya da böyle 17 saniyelik ancak sorarsanız bana 1saat sürmüş gibi gelen depremi kazasız atlattık. Ama ruhumuzdaki o çalkantı beynimize kazındı…

Yitip gidecek olan bir vücutsa varsın gitsin o acı, korku, hatırladıkça tüylerimizin diken diken olması en büyük yıkım geride kalana…

Yağmur ve Yavuz Arda’nın Annesi Meltem