Fedakar Olmanın Bedeli
2017 yılını geride bırakırken…
Sevgili Okurlar,
Şu sürekli dilimize doladığımız SEVMEK var ya… Sanıyorum bunu bir türlü “olması gerektiği gibi’’ anlayamadık. Hem kime neye göre nasıl olması gerekiyor? O da belli değil.
Kimi çok sevdiğini söyleyip diğerini sıkboğaz ediyor, ya çok yapıp ötekini gittikçe pasifleştiriyor, kendini aşırı yoruyor, üstüne üstlük beklediği karşılığı da göremeyince dünyasını karartıyor, ya da yapması gerekenleri, yerinde ve zamanında yapmadığı için ayrı bir hüzün yaşıyor.
Şimdi bahsedeceğim Bayan T. işte böyle 3 çocuğu için kendini paralayan, kendiyle ilgili her türlü bedensel belirtileri bile yok saymaya çalışıp didinen biri. Yeter ki çocukları mutlu olsun.
Bu konudaki diğer yazılar:
52 yaşındaki Bayan T. evli, kocası onu devamlı aldattığı için evden atmış, o da yeniden eve alınma ümidiyle şimdilik bir arkadaşında kalmaktaymış. 26 yaşındaki evli kızı tam boşanmak üzereyken çocuk yapıp evliliğini kurtarmaya karar vermiş. 24 yaşındaki oğlu uyuşturucu bağımlısı, o halde direksiyonda yakalandığından ehliyeti alınmış, işsiz ve nişanlı. 22 yaşındaki öğrenci kızı derseniz 9-10 yaşlarında cinsel taciz görmüş, içine kapalı, ürkek, herkesten kaçar korkar halde.
Anne ise günde 8 saat çalışıyor, işten sonra erken bunama görülen anne babasına koşuyor, onların hizmetini tamamlıyor, sonra bitap eve geldiğinde omuzları düşmüş, yorgun uykusuz, diz bel ağrıları ve egzama kaşıntıları ile evinin tüm işlerini halletmeye uğraşıyor ama artık vücudun verdiği alarm, kendini duyurmakta inatla ısrar ediyor. Az terleyince vücutta ani kaşıntılar, kabarmalar, dize dizlik takılmış, bele özel korse, Bayan T. hala herkese yetişebilme derdinde. Kendini tamamen unutmuş. Çocuklarına ve hala nikahlı eşine göre Bayan T. tam tamına gönül rahatlığıyla sırtını yaslayabileceğin cinsten sağlam bir kaya. Anne babasının da 3 çocuk içinde güvendiği tek evlat.
Bana geldiğinde uzun süre ağlamaktan konuşamadı. Oturduğu koltukta sağlam kaya olması veya her müşkülü çözen anne, evlat olması gerekmiyordu. Ve sanıyorum ilk kez kendini salıverdi.
Psikoterapi eğitimimin ilk yıllarında saygıdeğer bir hocamın dediklerini sık sık anıyorum ve gelen konuklarıma da yeri geldiğinde anlatıyorum.
Bize bir gün şunu sordu:
“Her gün sütünü almak istediğiniz ineğe suyunu yemini vermezseniz, ahırını temizlemezseniz size devamlı süt verebilir mi?’’
Basit soru, basit cevap.
Peki her gün böyle hizmeti alan insanlar hiç düşünmez mi, bu kişiyi dinlendirsek, yedirip içirsek, hoş tutsak diye? Onu hoş tutalım ki o da bize hizmete devam edebilsin! Olabilir ama genelde olmuyor, ta ki hizmet eden yıkılana kadar. Benzer örnekler sizin çevrenizde de vardır. Ortada bir veya birden fazla sorun var ama atılan her adım, yapılan her hamle çözüm yerine yeni sorunları da beraberinde getiriyor.
-Evliliğim iyi gitmiyor, çocuk yapayım onunla uğraşayım,
-Kocam aldatıyor evden atayım,
-Oğlum uyuşturucu bağımlısı, nişanlayıp başını bağlayım evine
dönsün,
-Kızım taciz gördü üniversiteye yollayım, yurda yerleştireyim,
-Annem babam bunadı, yemek temizlikle günü kotarayım
-Egzamaya merhem, ağrıya dizlik korse… Koşturmaya devam…
Nereye kadar? Ta ki sizin akü bitip sizi devirene kadar…
Bu yıl lütfen yıl içinde yaptıklarınızı değerlendirmek için zaman ayırmayı deneyin! Sorunlarınıza köklü çözümler bulabildiniz mi? Yoksa bulduğunuzu sandığınız geçici çözümler sizi oyalayıp zaman mı kaybettirdi? Hani her yılbaşı gecesi yeni yılda şunları yapacağım diye hevesli listeler yapılır ya…
Dilerseniz siz de yeni yılda kendi yükünüzü ve sevdiklerinizin yükünü nasıl azaltacaksınız, “seviyorum’’ derken bu kelimenin size hangi yaptırımları yüklediğinin farkında olarak neleri söyleyeceksiniz sıralamaya çalışın.
Sizlere “KEŞKE” lerinizi azalttığınız, sevginizi kendinizden ödün vermeden gösterebildiğiniz ve sevilmek istediğiniz gibi sevildiğinizi hissedeceğiniz sağlıklı, mutlu, umutlu bir 2018 yılı diliyorum.
Sevgilerimle…
Ayşe WEISNER
Terapist
ZİYARETÇİ YORUMLARI
BİR YORUM YAZ