Dünyayı Çocuklar Yönetmeli

Evet hepimiz çocuk olduk kimimiz şefkatle büyüdü, kimimiz ilgi alaka göremeden. Kimimiz varlık içinde yaşadık , kıymet bilmedik kimimiz ise fakirliğin son noktasında her şeye hasret kaldık. Birimizin siyah giydiğini birimiz beyaz giyerken aslında hayatın aynı yoldan ibaret olduğunu bilemedik. Aynı olan bir tek şey vardı, o da hepimiz birer masum melektik, hem de hiç istisnasız adı üstünde çocuktuk. 

Peki şimdi sorarım size, bizi büyüyünce kin, öfke ve nefrete iten ne oldu, hangi ara bu kadar kötü insanlar yaratabildik içimizde ve neden dur diyemiyoruz hala?

Bu savaşları, kaosları yaratanlarda eskiden çocuk değiller miydi? Ya da uyuşturucu tacirleri, hırsızlar, cinsel istismarcılar?

Ya da yolda yürürken gördüğünüz bir bebeği severken ileri de vatanına milletine ihanet eden bir insan olacağı aklınızın ucuna geldi mi hiç?

Evet aile yaşantısı, eğitim, çevre, arkadaş elbetteki ilerideki hayatımızı şekillendiriyor ama neden kötü insan olmak için ilave çaba harcıyoruz?

Dünyayı mesela çocuklar yönetse bir düşünsenize merhamet duygusunun ne kadar da ön planda olduğunu, elindeki son lokmayı bile verecek kadar paylaşımcı, küçük bedenleri ve gözleriyle gördüğü bu koca dünya daha güzel ve yaşanır olmaz mıydı?

Masumiyet çocuğun diğer adı bence hiç çıkarsız, karşılıksız.

Peki neden büyüdükçe masumiyetimiz ellerimizin arasından kayıp gidiyor sabun misali?

Bizler ;büyükler, büyük bedenler madem insan olmayı başaramıyoruz neden yine çocuk olmayı denemiyoruz?

Bırakalım dünya dönedursun biz çocukça hayallerimizin peşinde koşsak hiç çıkarsız, hırstan törpülenerek.

Neşeyle kahkaha atabilsek mesela, el alem kabilesinden çekinmeden dilediğimizi yapıp bu yaptıklarımızı da çocukluğumuza versek.

Sadece yere düşünce dizimiz yüzülse ve bu nedenle ağlasak, annemiz, babamız öpse de geçse acımız.

Tek kavgamız oyuncaklarımızı paylaşamamaktan olsa. Minik bir hediye de havalara uçsak sabahlara kadar heyecandan uyuyamasak.

Aslında biz hiç büyümesek.. Hep çocuk kalsak…